Utrata pracy. Depresja. Psychoterapia -

Trudna sytuacja w pracy. Piętrzą się trudności. Narasta napięcie. Osoby, które do tej pory nie doświadczyły zawirowań zawodowych, potrafią utracić spokój i komfort życia. W zamian pojawia się charakterystyczne pogorszenie nastroju, zmniejszenie energii i aktywności, a także porzucenie dotychczasowych zainteresowań – nie tylko tych związanych z pracą lub karierą.

Depresja często dotyka kobiety. Jednym ze sposobów ograniczania depresji jest psychoterapia.

Jednak nie każde zmniejszenie aktywności, nawet gdy towarzyszą mu pozostałe objawy, jest depresją. Gdy dopada cię zmęczenie, albo obniża się nastrój w związku z krótkotrwałą sytuacją (na przykład obcięta premia w pracy) – to jeszcze nie depresja.

Aby rozpoznać depresję, wymienione cechy muszą osiągnąć istotne natężenie i trwać przez dłuższy czas i w szczególności:

Zaczniesz izolować się od otoczenia, unikać lub nawet zrywać kontakty z dotychczasowymi znajomymi
Będziesz doświadczać ogromnego smutku, żalu, obojętności
Towarzyszyć ci będzie poczucie zmęczenia, utraty energii (nic mi się nie chce, nie mogę ukończyć zaczętej czynności)
Pogorszą się wyraźnie funkcje poznawcze (pamięć, koncentracja; czytanie będzie nadmiarowym wysiłkiem)
Pojawią się zaburzenia snu – trudności z zasypianiem, krótki sen lub poczucie ciągłej senność, niezależnie ile godzin spałeś, nadal jesteś senny
Stracisz zainteresowanie tym, co do tej pory sprawiało Ci przyjemność
Często i bez powodu będziesz wybuchać gniewem i reagować rozdrażnieniem, płaczem, niezadowoleniem
Pojawią się zaburzenia związane z jedzeniem, zazwyczaj brak apetytu i spadek wagi, chociaż może też być odwrotnie
Zdecydowanie wyraźny spadek zainteresowania seksem (spadek libido)
Pojawia się poczucie winy, a za nim przypominanie sobie dawnych błędów, złych wyborów życiowych, poczucie małej wartości, bezwartościowości własnego życia, brak nadziei
Mogą się pojawić myśli samobójcze

Jakie są rodzaje depresji?

Depresja reaktywna, która pojawia się w reakcji na trudne wydarzenia życiowe (rozwód, utrata pracy, śmierć bliskiej osoby). Depresja reaktywna ma krótszy czas trwania, zdecydowanie mniejsze nasilenie i jest podatna na psychoterapię oraz wsparcie ze strony bliskich i przyjaciół.

Depresja endogenna jest chorobą psychiczną. Może pojawić się jako reakcja na niekorzystne wydarzenia życiowe ale także bez żadnego wyraźnego z nimi związku. Jest zdecydowanie dłużej trwająca, a natężenie objawów jest niewspółmierne do wydarzeń życiowych. Wymaga zdecydowanie farmakoterapii, a nawet czasem leczenia szpitalnego. Najważniejszymi cechami tej depresji są spowolnienie, obojętność, myśli o śmierci, spadek masy ciała, zaburzenia snu. Depresja endogenna pojawia się okresowo w ciągu życia.

Przyczyny depresji

Przyczyny depresji endogennej związane są z nieprawidłowym funkcjonowaniem Ośrodkowego Układu Nerwowego. Mówi się wówczas o przyczynach biologicznych. Dowodem na to może być występowanie depresji w rodzinie, w kolejnych pokoleniach. Nie jest to jednak jednoznaczne z występowaniem genetycznego podłoża depresji. Nie odkryto bowiem jednego genu depresji. Jest jednak kilka miejsc w genomie ludzkim o innej budowie występujących u osób z depresją w porównaniu z osobami zdrowymi.

Równie istotnymi czynnikami wystąpienia depresji są tzw. uwarunkowania psychologiczne. Do nich głównie należą: negatywne myślenie i wzbudzanie w sobie poczucia winy, przekonanie, że nic dobrego mnie nie spotka, nie mam szczęścia i kierowanie uwagi w stronę wydarzeń złych. Psychologicznymi przyczynami depresji są również zniekształcenia pamięci i wspomnień, uległy wzorzec zachowania, doświadczanie lęku a wraz z nim pojawienie się poczucia ograniczenia i wycofywania, co wiąże się dodatkowo z brakiem aktywności. Wyraźne jest także odkładanie problemów i nie podejmowanie się ich rozwiązania. Dużą role w procesie rozwoju zaburzeń depresyjnych może mieć także system wychowawczy, kłótnie rodzinne, nadmierne wymagania wobec dziecka, a także stosowana w środowisku domowym przemoc.

Depresja pojawia się także u osób chorych somatycznie. Obserwuje się objawy depresji w chorobie wieńcowej, po udarze mózgu. Choroba nowotworowa, niedoczynność tarczycy, także w cukrzycy, SM, chorobie Parkinsona podłoże bywa podobne. Depresja towarzyszy w szczególnych okresach życia np. w okresie dojrzewania (często mylona z buntem nastolatków), po porodzie (depresja poporodowa), w menopauzie, w wieku podeszłym (mylona z otępieniem).

Depresja a alkohol

Depresję można traktować jako zatrzymanie energii życiowej, które powoduje obniżenie nastroju i poczucie osamotnienia, czasem bezradności. Gubi się wtedy sens życia, a w zamian pojawia się rezygnacja, niechęć do działania i tworzenia. Znika radość i pojawia się wszechogarniający smutek.

Dla kogoś przeżywającego taki właśnie stan środek zmieniający nastrój, taki jak alkohol, jest bardzo atrakcyjny. Bo działa szybko. Czy to znaczy, że jest skutecznym antydepresantem?

Alkohol nie jest lekarstwem na smutek. Doraźnie bywa zbawienny i daje złudzenie chwilowej poprawy. Rozluźnia, wymazuje troski i ogranicza lęk. Z czasem jednak działa coraz słabiej, a trzeźwienie staje się coraz boleśniejsze. Wtedy depresja uderza ze zdwojoną siłą i trudno już określić, czy jest pierwotna wobec picia czy wtórna, gdy nastąpi detoksykacja uzależnionego organizmu.

Alkohol pogłębia depresję i rodzi ryzyko uzależnienia. Osłabia odporność emocjonalną, co w konsekwencji może prowadzić w szybkim tempie do uzależnienia.

Rozważasz jakie formy są najlepsze dla Ciebie?

Możesz zadzwonić

tel. 609 535 061 • 661 938 991

lub poproś o kontakt z pomocą formularza